ان اول ما کتب الله علی العباد عرفان مشرق وحیه و مطلع امره الذی کان مقام

الباب المذکور فی بیان ان العباد لن یصلن الی شاطی بحر العرفان الا بالانقطاع

اگر افق اعلی از زخرف دنیا خالیست ولکن در خزائن توکل و تفویض از برای وراث

مکتوبت که مشعر بر بعض روایات غیرمحققه و اخبارات غیرصادقه بود باین عبد فانی

الحمد لله الباقی بلا فناء و الدائم بلا زوال و القائم بلا انتقال المهیمن

نامه آنجناب بین یدی العرش حاضر و بر مقر انه لایعرف بما سواه واصل و ما فیه

سبحان الذی نزل الایات لقوم یفقهون سبحان الذی ینزل الایات لقوم یشعرون سبحان

الحمد لله الذی وفی بالوعد و انزل الموعود من سماء مشیته و اظهر ما کان مسطورا... اول نور ظهر و اشرق و لاح و ابرق

امروز حفیف سدره منتهی مرتفع و آفتاب بیان از افق سماء معانی مشرق و لائح صراط

الحمد للّه الذی تفرد بالمحبة و توحد بالوداد انه لمولی العباد و مالک الایجاد

حمد مقدس از السن ممکنات و منزه از ذکر موجودات ساحت قدس سلطان قدمی را سزا است

یا ایها السالک فی سبل العدل و الناظر الی طلعه الفضل قد بلغ کتابک و عرفت سوالک

البهاء لمن خرق الاحجاب فی یوم الماب و کسر اصنام الاوهام باسم مالک الایام ... قَد جِئت بِاَمرِ الله وظَهَرت لِذکره وخُلِقْت لِخدمتهِ العزیز المحبوب

لله الحمد حمدا یمطر به السحاب و یجد المقربون عرف قمیص ربنا الوهاب حمدا

سبحانک یا من بک حقق الذات فی الذات و تردی کینونة القدم برداء الاسماء... این عبد تا ان یوم از لسان عظمت ایات قهریه باین شان استماع ننموده

الحمد لربنا الذی اظهر من القطره امواج البحر و من الذره انوار الشمس و فصل من

یا عندلیب اسمع الندآء انه یظهر مره باسم الحبیب و اخری باسمی المحبوب و تاره

الحمد لله الذی اظهر بسلطانه ما اراد و زین الیوم بنسبته الیه و سمیه فی کتب السماء

انسان بصیر لازال منفعل و خجل چه که وصف مینماید مقصودیرا که جمیع ارکان

الحمد لله الذی خلق الحروفات فی عوالم العما خلف سرادقات القدس فی رفارف الاسنی

هذا کتاب من هذا العبد الذی سمی بالحسین فی ملکوت الاسما الی ملوک الارض کله

حمد و ثنا مقصود عالمیان را لایق و سزاست که بحروف ابواب بیان را گشود و بکلمه

حمد مقدس از ذکر تقدیس و تنزیه و فوق آن بساط حضرت مقصودی را لایق و سزاست که

سبحانک یا من باسمک سرع الموحدون الی مطلع انوار وجهک و المقربون الی مشرق آیات