یا محبوب فوادی هیچ مذکری در عالم و مهذبی و مصلحی مانند فراق نه سبحان الله

ابواب افضالیکه از اول لا اول الی حین مسدود بود اذا قد فتح بالحق باصبع عز

اذا نطق لسان الله فی کل شیء بانی حی فی هذا الافق الذی ظهر بالحق و سمی فی

الحمد لله الذی اتم کلمته الاولی العلیا بکلمته الاخری و هی یفعل ما یشاء

الحمد لله الذی اظهر امره و انزل آیاته و امر الکل بالمعروف انه هو الامر العلیم الحکیم

الحمد لله الذی انطق الطور بانه لا اله الا هو اله موسی و هارون و انطق الصخره

الحمد لله الذی انطق العالم بذکر اسمه الاعظم و جعل ذکره و جوده من کلمه الله

الحمد لله الذی عرفنا توحید ذاته و تقدیس نفسه عن الخلق و ما عندهم و جعلنا من

ان یا علی اسمع ندائی من هذا السجن الذی بقیت فریدا بین الاعدا و لن اجد لنفسی

ان یا محمد بشر فی نفسک بما نزل علیک کتاب قدس کریم و فیه ما ینقطعک عن ملک

ای حسین بشنو ندای حسین را که در سجن اعظم ترا ندا میفرماید این ندا جسم را جان

ای علی قبل اکبر انشاء الله از عنایت مالک قدر در کل احیان و جمیع احوال بمنظر اکبر ناظر

بت آمده با بطی باده با رخی چون آفتاب با دلی ساده ساده ز چه از دنیا ار عقبی

ج و ان استمع ما ینادی به لسان العظمه فی ارض المبارکه علی البقعه البلیه انه

جل جلاله و عم نواله و عظمت قدرته سجن را افق اعلی نامیده و ادنی المقامرا ذروه

جناب مهدی بعنایات روح مخصوص بوده و بعد آنکه آقا محمد علی علیه بهاء ربه ان

حمد مقدس از ذکر و ثنا لایق بساط مالک اسماست که بقدرت کامله و جذب کلمه

حمد مقدس از لسان و بیان ساحت اقدس مقصودیرا لایق و سزاست که بکلمه واحده عالم

حمد و ثناء مالک الملک را سزاست که بکلمه مبارکه الرحمن علی العرش استوی عباد خود را

ذکر الله امه من امائه لیستقیمها علی الامر و یقلبها بکلها الی الله المهیمن العزیز القیوم

روحی لحضرتکم الفداء دستخط حضرت عالی رسید حزن پرید فرح جاش گرفت بسیار خوب کرد

شمس ذکر اسم ربک الرحمن قد اشرقت من افق التبیان باسمی العزیز المنیع و نادی فی

قد شاهدنا کتابک الذی حضر لدی العرش و قراناه و اطلعنا بما فیه انا کنا عالمین قد

قل یا عباد الرحمن فی البلدان انا نوصیکم فی اول القول بالصبر و الاصطبار فیما ورد