احكام و تعاليم فردى - نهی عدم اقرار به معاصی نزد خلق

نهی از عدم اقرار به معاصی نزد خلق

حضرت بهاءالله:

1 - " ليس لأحد أن يستغفر عند أحد توبوا إلى الله تلقآء أنفسكم إنّه لهو الغافر المعطي العزيز التّوّاب " (كتاب اقدس – بند 34)

2 - " من ابتلي بمعصية فله أن يتوب ويرجع إلى الله إنّه يغفر لمن يشآء ولا يُسئل عمّا شآء إنّه لهو التّوّاب العزيز الحميد "

(كتاب اقدس – بند 49)

3 - " بشارت نهم: بايد عاصی در حالتی که از غير اللّه خود را فارغ و آزاد مشاهده نمايد طلب مغفرت و آمرزش کند نزد عباد اظهار خطايا و معاصی جائز نه چه که سبب و علّت آمرزش و عفو الهی نبوده و نيست و همچنين اين اقرار نزد خلق سبب حقارت و ذلّت است و حقّ جلّ جلاله ذلّت عباد خود را دوست ندارد إِنَّهُ هُوَ المشفِقُ الکَرِيمُ عاصی بايد ما بين خود و خدا از بحر رحمت رحمت طلبد و از سمآء کرم مغفرت مسئلت کند و عرض نمايد :

إِلَهِي إِلَهي أَسْئَلُکَ بِدِمَاءِ عَاشِقِيْکَ الَّذِينَ اجْتَذَبَهُم بَيَانُکَ الأَحْلَی بِحَيْثُ قَصَدُوا الذُّرْوَةَ العُلْيَا مَقَرَّ الشَّهَادَةِ الکُبْرَی وَبِالأَسْرَارِ المَکْنُونَةِ فِي عِلْمِکَ وَبِاللَّئَالِئِ المَخْزُوْنَةِ فِي بَحْرِ عَطَائِکَ أَنْ تَغْفِرَ لِي وَلِأَبِي وَأُمِّي وَإِنَّکَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الغَفُورُ الکَرِيْمُ أَيْ رَبِّ تَرَی جَوْهَرَ الخَطَاءِ أَقْبَلَ إِلَی بَحْرِ عَطَائِکَ وَالضَّعِيفَ مَلَکُوتِ إِقْتِدَارِکَ وَالفَقِيرَ شَمْسِ غَنَائِکَ أَيْ رَبَّ لَا تُخَيِّبْهُ بِجُودِکَ وَکَرَمِکَ وَلَا تَمْنَعْهُ عَنْ فُيُوضَاتِ أَيَّامِکَ وَلَا تَطْرُدْهُ عَنْ بَابِکَ الَّذِي فَتَحْتَهُ عَلَی مَنْ فِي أَرْضِکَ وَسَمَائِکَ آهٍ آهٍ خَطِيئَاتِي مَنَعَتْنِي عَنِ التَّقَرًّبِ إِلَی بِسَاطِ قُدْسِکَ وَجَرِيرَاتِي أَبْعَدَتْنِي عَنِ التَّوَجُّهِ إِلَی خِبَاءِ مَجْدِکَ قَدْ عَمِلْتُ مَا نَهَيْتَنِي عَنْهُ وَتَرَکْتُ مَا أَمَرْتَنِي بِهِ أَسْأَلُکَ بِسُلْطَانِ الأَسْمَاءِ أَنْ تَکْتُبَ لِي مِنْ قَلَمِ الفَضْلِ وَالعَطَاءِ مَا يُقَرِّبُنِي إِلَيْکَ وَيُطَهِّرُنِي عَنْ جَرِيْرَاتِي الَّتِي حَالَتْ بَيْنِي وَبَيْنَ عَفْوِکَ وَغُفْرَانِکَ إِنَّکَ أَنْتَ المُقْتَدِرُ الفَيَّاضُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ العَزِيزُ الفَضَّالُ " (لوح بشارات)

4 - " جز حضرت رحمن بر آمرزش گمراهان و گناهکاران قادر آنبوده و نيست کسی که هستی نيافته چگونه هستی بخشد و صاحب خطا چگونه از خطا در گذرد ". (یاران پارسی، ص 14)

بیت العدل:

1 - " حضرت بهاءاللّه اقرار به معاصی و استغفار در نزد خلق را حرام فرموده‌اند . بجای آن انسان بايد فقط از حقّ طلب مغفرت نمايد . در لوح بشارات می فرمايند : اين اقرار نزد خلق سبب حقارت و ذلّت است و حقّ جلّ جلاله ذلّت عباد خود را دوست ندارد . حضرت وليّ امراللّه در بيان سابقه و کيفيّت اين حرمت در توقيعی که حسب الامر مبارک صادر گرديده می فرمايند : ما از اقرار به قصور و معاصی چنانکه کاتوليک ها نزد کشيش معمول می دارند و يا از اعتراف به گناهان در ملأ عام چنانکه در بعضی از فرقه های مذهبی مرسوم است ممنوعيم، امّا اگر بخواهيم نزد شخصی خطائی را که مرتکب شده‌ايم به طيب خاطر اعتراف و يا به بعضی از عيوب اخلاقی خويش اذعان کنيم و از او طلب عفو و پوزش نمائيم کاملاً مختاريم . (ترجمه) طبق توضيح بيت العدل اعظم حرمت اقرار به معاصی مانع از اين نيست که شخص خاطی در جلسه مشورتی که در ظلّ تشکيلات امری منعقد گشته به خطای خود اذعان نمايد . همچنين می تواند اين گونه اظهارات را در نزد دوست نزديک و يا مشاور متخصّصی بيان و از آنان کسب نظر نمايد . " (كتاب اقدس – شرح 58)