ای محمّد قبل علیّ طوبی لک بما زیّنت قلبک بطراز حبّ ربّک العزیز الحمید هر نفسی که الیوم باین مقام فایز شد کلّ خیر باو متوجّه ناظر باین مباش که احبّای الهی در این ایّام بذلّت ظاهره مبتلا شدهاند این ذلّت فخر عزّتها است کدام عزّت است اعظم از آنکه لسان قدم در سجن اعظم بذکر احبّای خود مشغول شود زود است که سحاب مانعه خرق شود و شمس کلمهٴ مشرقهٴ العزّة للّه و لأحبّائه از افق سماء مشیّت مشرق و طالع گردد جمیع ناس از وضیع و شریف طالب این مقام بوده و هستند ولکن بعد از اشراق شمس حقیقت کلّ ممنوع و محتجب مگر نفوسی که بحبل عنایت حقّ متمسّک شدهاند و منقطعاً عمّا سواه بشطر احدیّه توجّه نمودهاند حمد کن مقصود امکان را که باین شرافت کبری فایز شدی عنقریب دنیا و آنچه در او است مفقود و یبقی العزّة لأحبّآء ربّک العزیز الکریم