هو الحق علّام الغيوب يا محمد قبل حسن قلم أعلى

من آثار حضرة بهاءالله – لئالئ الحكمة، المجلد 2، لوح رقم (33)، الصفحة 105 – 106

هو الحق عَلّام الغیوب

یا مَحَمَّدٌ قَبلَ حَسَن ، قَلم اعلی در جمیع احیان بذکر دوستان مشغول ، الحمد للّه نور مشرق و مکنون ظاهر و مخزون باهر و آیات نازل و فرات جاری و مائده مشهود ، مع ذلک نفوس عارفه که مقامات عنایات حقرا ادراک نمایند قلیل مشاهده میشوند ، کثرت عنایت و نعمت سبب غفلت شده از حق بطلب کلرا بنار محبّتش مشتعل نماید و از دریای آگاهی قسمت عطا فرماید ، تا کل بمقام فضل و رحمت و شفقت مقصود عالمیان اطلاع یابند و بذکر و ثنایش ناطق گردند ، اِنَّهُ یَسمَعُ وَ یُجِیبُ وَ هُوَ السَّمیعُ البَصیرُ ، جناب امین ذکر دوستان الٓهی را که در آن ارض ساکنند نموده و مخصوص هر یک عنایت الٰهی ظاهر ، نَسئَلُهُ تَعالی بِاَن یُوَفَقَکُم وَ یُؤیِّدَکُم وَ یَرزُقُکُم خَیرَ ٱلآخِرَةِ وَ الاولی اِنَّهُ لَهُوَ الجَوادُ الکَرِیمُ الحَمدُ لِلّهِ العَلِیمِ الحَکِیم .