خلق نفرموده آيه عرفان خود را در هچ شيى الا بعجز كل شيى از عرفان او (بيان فارسى، حضرت نقطه اولى)

كان الله ولم يكن معه من شيء (حديث)

لم يزل و لا يزال بعلو ازليت خود متعالى از ادراك كل شى بوده و هست (بيان فارسى، حضرت نقطه اولى)

كلما ميزتموه باوهامكم في ادق معانيكم فهو مخلوق مثلكم و مردود عليكم (حديث)

بطلان وحدت وجود و تثليث

مقدس از بروز و ظهور و صعود و نزول و خروج (ايقان، حضرت بهاءالله)

قرب و بعد درباره غيب مطلق مفهومى ندارد

خداوند لم يزل ولا يزال قرب وبعد او بكل اشياء بر حد سواء بوده

وحدت صفات و رفع تعدد و تسلسل قدما (صفات خدا عين ذات او ست)

ابراز صفات ثبوتيه به منظور سلب و نفى صفات است از ذات حق

ذكر واحد و بسيط و مطلق و مجرد به منظور تنزيه حق است و نه توصيف ذات او

از براى ظهور الله نه اول بوده و نه آخر كه توان ذكر نموده

ذات احديت لم يزل بر حالت واحده بوده (مفاوضات، حضرت عبدالبهاء)

ادراك خدا مستلزم احاطه بر اوست

عدم امكان شناخت خالق توسط مخلوق

رتبه ما دون قاصر از عرفان رتبه ما فوق است

عدم امكان شناخت ذات اشياء

عدم امكان شناخت حق كه غيب مطلق است توسط انسان كه در عالم شهود قرار دارد

عاليترين رتبه عرفان انسان تنزيه الهى از شئونات خلقى ميباشد

زيرا كه آنچه اطلاق ميشود بر او ذكر شيئيّت خلق فرموده است او را بمليك مشئيت خود (بيان فارسى، حضرت نقطه اولى)

و تجلى فرموده باو بنفس او در علّو مقعد او (بيان فارسى، حضرت نقطه اولى)

وما من اله الا هو له الخلق و الامر (ايقان، حضرت بهاءالله)

هو الاول وهو الاخر هو الظاهر وهو الباطن (حديث)

نور اشرق من صبح الازل فيلوح على هيكل التوحيد آثاره (حديث)

اوليت و آخريت (خاتميت) مظاهر ظهور

مقصود از سلطنت مظاهر ظهور: اشاره به غلبه و احاطه معنوى ايشان است

مقصود از رجعت مظاهر ظهور: تجديد ظهور الهى در هياكل بديعه است

استعداد خلق

شدت ظهور متناسب با احتياجات خلق است

هر پيامبرى مبشر ظهور بعد است

هر پيامبرى مصدق اصول و آرمانهاى ظهورات قبل است

بعثت اشاره به اظهار رسالت مظهر امر است

تفاوت مظاهر ظهور در شدت ظهور و تفاوت مدارج اشراق است

انبياى مستقل و انبياى تابع

امتيازات مظاهر الهيه از ساير مخلوقات

مقصود از كعبه (خانه خدا)

دوره تبديل و تغيير عمومى

مادى گرايى و تدّنى در عالم فانى

درد تولّد و مرگ

بشارات قرآن به روزى كه بندگان به لقاى پروردگار جهان فائز می‌گردنند كه لقاى مظهر ظهور زمان است (چه كه غيب منيع لا يدرك منزه است از لقاى احدى)

خداوند در قرآن به رسولان بطور اعم و حضرت رسول به عنوان بشارت دهنده و انذار كنده عالميان اشاره می‌فرمايد (اگر خاتمييت به معنى ختم رسالت و شريعت است ديگر بشارت به ظهور بعد مفهومى ندارد)

حضرت پروردگار در قرآن از پیروان آئين اسلام به عنوان امت 'وسط' ياد می‌نماید (اگر حضرت رسول خاتم الانبياء به معنى آخرين رسول الهى باشد – امت اسلام بايد امت 'آخر' باشند نه است 'وسط')

خداوند در قرآن از براى هر دينى وامتى مدتى مقرر ميفرمايند و از براى هر اجلى كتابى و رسولى تعيين ميفرمايد (اين اصل با امت 'وسط' بودن پيروان اسلام موافق و با مفهوم لغوى 'خاتمييت' به عنوان 'آخرين' دين و رسول مغاير است

خداوند در قرآن به اهل عالم (بنى آدم) وعده آمدن رسولان و استمرار فيوضات الهى را نموده و تاكيد می‌نماید كه اين سنت الهى را احدى نمی‌تواند تغيير دهد

خخداوند طول شريعت اسلام را يك روز مقدر مى فرمايد ( اين با مفهوم صورى 'خاتمييت' مغايرت دارد)

خداوند در قرآن هر روز را هزار سال مقرر فرموده است

در قرآن خداوند از براى امتش 'اجل' مقرر فرموده به عدم ترديد در اين اصل تاكيد فرموده‌اند (اين تاكيد مفهوم صورى 'خاتمييت' را به بمعنى و مفهوم 'ابدى' و 'آخرى' كاملاً غير ممكن ميسازد)

آيات قرانى به يهوديان كه قائل به ختم شريعت و رسالت حضرت موسى بودند اعتراض نموده توجه ايشان را به اصل استمرار ظهورات الهيه جلب مي‌نمايد (با چنين توصيفى چگونه پيروان حضرت رسول می‌توانند به يهوديان اعتراض نمايند و در عين حال خودشان قائل به خاتمييت رسول و آخريت دين خود قائل گردنند)

سنت خداوند ارسال رسولان است و غفلت و اعتراض مردم قادر به خاموش نمودن نور حق نبوده و نخواهند بود

قرآن وعده به ظهور كسى كه آيات قرآن را تاويل نمايد نموده است (اين اصل با مفهوم خاتميت بمعنى ختم يا آمدن پیامبرى بعد از حضرت رسول (ص) مغايرت دارد)

اصحاب اوليه قائم ايرانى هستند

ااسم قائم تركيبى از دو اسم 'نبى' و 'ولى' است

قائم مورد ستم شرق و غرب قرار می‌گردد

قائم موعود صاحب كتاب و شريعتى جديد است