غزليات (بلسانهاى فارسى و تركى)
غزليات – اثر حضرت عبدالبهاء –مائده آسمانى، جلد۹، ص ۷٤
از لسان مبارک جاری شده قوله الاحلی:
زلف دلبر دامدر خال سیاهی دانه در
مرغ دل هر تارنه آرامی یوق دیوانه در
خوشه چین خود پرست اسرار لیلی آکلامز
راز عشقه آشنا مجنون دُر پروانه در
بو گو گل معمور ایدی آباد ایدن لطف خدا
لیک عشق آباد اولنجه سر تا سر ویرانه در
نوحه و ندبه دیمه آه و فغان زارمی
عاشقانه نغمه در آهنگی خوش مستانه در
بستر راحت آر ارقور قار هر روبه صفت
کربلای عشقه قوشمق جنبشم شیرانه در
عشق قربانگاهیدر اهل وفانگ مقصدی
جسم و جانی صاقلیان بیواپه در بیگانه در
یوق بنم خوف و رجا جانی دریغ ایتم سگا
دلبرا سالار عشقگ حمله سی مردانه در
نرگس شهلای چشمک ناتوان یانقین ایکن
هپ نظرگاه نگه خونحوار آلای مژگانه در زلف
پیچاپیچ دلبر مسک عنبر درولی
جان یورک لقمه و طعمه بویله بر ثعبانه در
تیغ ابرویه فتیل بو زخمه مرهم در محال
در دمندم فکر و ذکرم بسبتون درمانه در
ملک عشق سالاریم خیل و حشم عشّاقدر
مست و مخمورم ندیمم ساغر و پیمانه در
ملک هستی بسبتون هشیارلر مست و خراب
جام عشقه سرخوشم قلعه بکامیخانه در
کشف اسرار حقایق ایستینلر بیلسه لر
بوفلاکتگاه عرفان خمر نه خمخانه در
نائره عشق خدا در شاه مظلومان حسین
یورگی یا نغین یوزی خونین گوزی جانانه در
جسم پاک نازنینک شرحه شرحه ایتدیلر
حنجری مقطوع خنجر نیشتر شریانه در
قو شدی صحرای بلایه عشق حق سایق اوگا
هپ نظرگاه نگاهی بسیتون میدانه در
جاننی جاناننه قربان ایدوب بودر وفا
تیغ عشقک جوهری خونخوار خونریزانه در
آشیانک گه عراق و گه رومیلی گه قلاع
سیر اهل عشق آنجق عکّه دن فیزانه در
(عبدالبهاء عبّاس)