هُو اللّه

ای منتسبين حضرت زائر، عليکم و عليکنّ بهاء اللّه فی الآخرة و الاولی. حضرت زائر چون بأرض مقدّس رسيد و بزيارت عتبه ‌رحمانيّه مشرّف گرديد بياد شما افتاد و بالنيابه از شما آن خاک معطّر را پوئيد و بوسيد و مستدعی شمول عنايت گرديد. البتّه اين دعا مستجاب گردد و اين حاجت روا شود زيرا بنهايت خلوص اين رجا و طلب فرمود و از عبدالبهاء خواهش نگارش اين نامه نمود. من فوراً بدون تأمّل بتحرير پرداختم و بياد ياران روح و ريحان يافتم. نهايت آرزوی عبدالبهاء اينکه احبّای الهی در هر کشور مؤيّد بالطاف ربّ البشر شوند و از نسيم جانپرور طراوت روحانی يابند. و لطافت رحمانی جويند و باعمال و رفتار موفّق بعبوديّت عتبه سبحانی گردند. و عليکم و عليکنّ البهاء الابهی ٣١ ديسمبر سنه ١٩١٩ عبدالبهاء عباس