امريکا احبّای الهی

هُو اللّه

ای احبّای الهی، اساس ملکوت الهی بر عدل و انصاف و رحم و مروّت و مهربانی بهر نفسی است. پس بجان و دل بايد بکوشيد تا بعالم انسانی من دون استثناء محبّت و مهربانی نمائيد. مگر نفوسی که غرض و مرضی دارند. با شخص ظالم و يا خائن و يا سارق نميشود مهربانی نمود. زيرا مهربانی سبب طغيان او می‌گردد نه انتباه او. کاذب را آنچه ملاطفت نمائی بر دروغ می‌افزايد گمان ميکند که نميدانی و حال آنکه ميدانی ولی رأفت کبری مانع از اظهار است.

باری احبّای الهی بايد نه تنها بانسان رأفت و رحمت داشته باشند بلکه بايد بجميع ذی روح نهايت مهربانی نمايند زيرا حيوان با انسان در احساسات جسمانی و روح حيوانی مشترک است. ولی انسان ملتفت اين حقيقت نيست گمان مينمايد که احساس حصر در انسانست لهذا ظلم بحيوان ميکند.

امّا بحقيقت چه فرقی در ميان احساسات جسمانی. احساس واحد است خواه اذيّت بانسان کنی و خواه اذيّت بحيوان. ابداً فرقی ندارد بلکه اذيّت بحيوان ضررش بيشتر است. زيرا انسان زبان دارد شکوه نمايد آه و ناله کند و اگر صدمه‌ ئی باو رسد بحکومت مراجعت کند. حکومت دفع تعدّی کند. ولی حيوان بيچاره زبان بسته است نه شکوه تواند و نه بشکايت بحکومت مقتدر است. اگر هزار جفا از انسانی ببيند نه لساناً مدافعه تواند و نه عدالةً داد خواهی کند. پس بايد ملاحظه حيوانرا بسيار داشت و بيشتر از انسان رحم نمود. اطفال را از صغر سن نوعی تربيت نمائيد که بی نهايت بحيوان رؤف و مهربان باشند. اگر حيوانی مريض است در علاج او کوشند اگر گرسنه است اطعام نمايند. اگر تشنه است سيراب کنند اگر خسته است در راحتش بکوشند. انسان اکثر گنه کارند و حيوان بی گناه. البتّه بی‌گناهان را مرحمت بيشتر بايد کرد و مهربانی بيشتر بايد نمود. مگر حيوانات مؤذيه را مثل گرگ خونخوار مثل مار گزنده و ساير حيوانات مؤذيه چه که رحم باينها ظلم بانسان و حيوانات ديگر است. مثلاً اگر گرگی را رأفت و مهربانی نمائی اين ظلم بگوسفند است. يک گله گوسفند را از ميان بردارد کلب عقور را اگر فرصت دهی هزار حيوان و انسان را سبب هلاک شود. پس رأفت بحيوان درنده ظلم بحيوانات مظلومه است. لهذا بايد چاره آنرا نمود ولکن بحيوانات مبارکه بايد بی نهايت مهربانی نمود هرچه بيشتر بهتر و اين رأفت و مهربانی از اساس ملکوت الهی است. اين مسأله را بسيار منظور داريد و عليکم البهاء الابهی ١٢ تشرين ثانی سنة ١٩٢٠ ع‌ع