هُواللّه ¹

ای احبّای الهی. جناب آقا ميرزا فضل اللّه پيام شما را بعبدالبهاء رسانيد وخواهش نگارش نامه های منفرد نمود زيرا نهايت تعلّق قلبی وانجذاب روحی بشما دارد. ولی عبدالبهاء اگر بدانيد غريق چه دريا البته بيک کلمه اکتفا مينمائيد. و لکن از قيامت خبری می شنويد اگر حاضر بودند بحرفی قناعت مينمودند باوجود اين بتحرير اين نامه پرداختم تا بدانيد که در ملأاعلی منظوريد و بلسان عبدالبهاء مذکور ودر قلب مأوی و مقرّ داريد زيرا بندگان صادق جمال مبارکيد. و ثابت بر عهد وميثاق و منجذب بنفحات اللّه و ممتحن در سبيل اللّه لهذا در نزد عبدالبهاء بسيار عزيزيد.

از الطاف بی پايان حضرت کبريا اميدم چنان است که روز بروز مستقيم تر گرديد و منقطع تر شويد و منجذب تر گرديد. و شب و روز بکوشيد تا آيات هدی شويد ورايات ملإاعلی گرديد. امروز جميع احزاب در حالت انقلاب پريشان و پر اضطراب. ولی شما منظور نظر عنايتيد ودر کهف صون و رعايت محفوظ و مطمئنّ و بالنّسبه بسائرين قدری حال در قرار و سکون لهذا شکر پروردگار را که جز خدمت بوحدت عالم انسانی ومحبّت بنوع بشر و صلح وسلام و آسايش آفرينش و التيام بين قلوب و ارتباط بين نفوس و مهربانی بعموم و خير خواهی من علی الارض مقصدی نداريد و آرزوئی نجوئيد.

ملاحظه نمائيد که اين چه موهبتی است واين چه نعمتی با نفسی نزاعی نداريد و جدالی نمی نمائيد. و از قتال بکلّی ممنوعيد حتّی باغبرار خاطری راضی نميشويد. و بآزردگی نفسی نمی پردازيد جميع همّتتان اين است که دلی را شاد وخرّم نمائيد. و جانيرا بجانان رسانيد. و خدمتی بعالم انسانی کنيد اگر تيری آيد شهد و شير می بخشيد. اگر جام تلخی بنوشانند قدحی از شهد تقديم می نمائيد. اگر زخمی زنند مرهم می نهيد. اگر درد روا دارند درمان ميکنيد ملاحظه نمائيد که دل و جان چگونه آسوده و راحت و شادمان است پس بشکرانه اين موهبت عظمی بپردازيد وعليکم البهاء الابهی. ع ع