هُوالأبهی

ای اسمعيل جليل، ¹ جميع ياران الهی بايد ذبيح الهی باشند يعنی جميع شئون خويش را فدا و قربان جمال يزدان نمايند تا بمقام فناء فی اللّه که قربانی کلّی ربّانيست فائز گردند. وآن ترک اراده و رضا وخواهش خود و عبوديت بندگان جمال ابهی روحی لاحبّائه الفد است. چه که ذات احديّتش مقدّس از عبوديّت عالم بشريّت است وغنی از رقيّت مادون است. پس بايد عبوديت بندگانش پرداخت که عين عبوديت اوست چون شاهد اين مقام در محفل ياران جلوه نمايد اتحاد و اتّفاق و يگانگی و وحدت اصليّه چون محبوب يکتا رخ گشايد وعرض جمال نمايد. پس بگو ای ياران رحمن وقت اتحاد و اتفاق است و زمان يگانگی و آزادگی. بيکديگر مهربان باشيد و بخدمت همديگر پردازيد اوّل خادم شما منم و اوّل غلام شما من. قسم بجمال قدم روحی و ذاتی و کينونتی لاحبّائه الفداء که رويم بنور خدمت دوستان حق روشن و مشامم بنفحات محبّت ياران معطّر نهايت آمال و آرزويم اينست که بخدمت يک يک از دوستان پردازم اينست ميزان. و البهاء عليکم. ع ع