هُواللّه

ای بنده آستان حق. جناب اجودان ¹ را مقصد چنان که بشروط محبّت قيام نمايد و اثبات ولا و وفا فرمايد. و بشما ارمغانی تقديم کند. ولی از کيسه من و چنين بذل و بخششی بسيار آسان است امّا من. چاره جز امتثال فرمايش ايشان ندارم علی الخصوص ألآن يارانی حاضر که آنان در حقّ يکديگر مشقّت بی پايان تحمّل نمايند. من خجلت ميکشم که خواهش جناب اجودان را مجری ندارم گاهی مزاح سبب اهتزاز قلوب گردد و مورث انشراح صدور شود ولی مزاحيکه فی الحقيقه جدّی محض در لباس مزاحست اين خوشتر و دلکشتر است زيرا تأثيرش بيشتر. اين عبد با وجود مشاغل غير محدود خواهش ايشان را امتثال نموده و بکمال سرور و حبور بتحرير اين ورق مسطور پرداخت تا عزيز بداند که در اين بساط عزيز است و در آن ديار شور انگيز گردد. و از حرارت محبّت اللّه قند مکرّر ريزد و بنفحات موهبة اللّه مشک و عنبر بيزد. و عليک البهاء الابهی. ع ع