ای بنده حقّ.۱ نامه شما رسيد بنهايت روح و ريحان خوانده شد لحظات عين رحمانيّت منعطف بنفوسی است که در عالم هستی جز محويّت و نيستی در سبيل الهی ندارند از خدا خواهم که تو يکی از آنان باشی مانند قطره در دريا محو گردی و مانند پروانه جانسوز حول سراج محبّت اللّه بر افروزی. اذن حضور خواسته بودی حال صبر و تحمّل فرما در آينده انشاءاللّه اجازه داده خواهد شد از عدم فرصت مختصر مرقوم شد. و عليک البهاء الابهی ع ع
سمرقند جناب کربلائی غلامحسین اشک زوب علیه بهآء اللّه الابهی ↩