هُواللّه

ای حقيقتجوی محترم. ¹ نامه تو رسيد حکايت از وحدت عالم انسانی مينمود. علمی که فرستاده بودی فی الحقيقه رمزی از صلح عمومی بود. امروز جميع ملل عالم جنگجو هستند و جميع دول عالم در تهيّه و تدارک آلات و مهمّات جهنّميّه علی الخصوص قطعه اروپ که مخزن موادّ التهابی شده است موقوف بيک شراره است که آن جهنّم شعله بآفاق زند لهذا هنوز آهنگ صلح عمومی بگوش آنان تأثير ندارد و همچه گمان ميکنند که سبب فلاح و نجاح هر دولتی قوه حربيّه است هر چه عظيمتر سعادت آن دولت و ملّت بيشتر. ملوک عالم اذعان اين نمی نمايند که صلح عمومی سبب حيات عالم انسانی است.

و همچنين اعاظم و ارباب نفوذ آنان نيز سعادت خود را در تهيّه اسباب جنگ ميدانند لهذا ممکن نيست که از برای اهل عالم قناعت حاصل شود مگر بقوّه ايمان زيرا ايمان حلّال هر مشکلی است. پس بايد کوشيد که دين اللّه نفوذ يابد. بقوّه دين اللّه هر امر مشکلی آسان گردد. قوّه دين ملوک را خاضع کند و اصحاب نفوذ را مغلوب نمايد. پس بکوشيد که دين حقيقی که روح حيات بعالم انسانی ميدمد انتشار يابد. اين است علاج جسم مريض عالم اين است درياق سمّ نقيع بشر. پس تا توانی نفحات روح القدس منتشر نما و نصايح و وصايای الهی مجری دار و بتعاليم آسمانی پرداز من نهايت محبّت را بتو دارم و از ملاقات تو مسرورم و اميد چنان است که باز ملاقات گردد. عبدالبهاء عباس