هُواللّه

ای منجذب بنفحات الّهی مثنوی روحانی قرائت شد و غزل بی بدل تلاوت گرديد. آن تبتّل و تضرّع و مناجات بملکوت آيات بود. و اين بيان انجذاب و اشتعال بنار محبّة اللّه. هر دو فصيح بود و بليغ بديع بود و مليح. بيان معانی کلّيه بود و شرح اسرار موهبت رحمانيّه ذکر جمال قدم بود و نعمت و ستايش اسم اعظم. بقول شاعر اين مطرب از کجاست که بر گفت نام دوست. محامد و نعوت حضرت احديّتش جامع ستايش جميع آفرينش. و مدح و ثنايش مدح عموم مظاهر بخشايش چون شمس را ستائی ستايش کل نجوم نمودی حتّی هر سراج وهّاجی را. محامد و نعوت بحر شامل هر چشمه و نهر است فرخنده زبانی که بستايش و نيايش او پرداخت و مبارک ديده که پرده برانداخت. و ای خنک جانی که در اين ميدان بتاخت شکر کن خدا را که از جام ميثاق سر مستی و در اين بزم الهی ساغر رحمانی بدست. نشئه روحانی يافتی و فرح ربّانی جستی و سر مست کوثر الهی شدی. از عين تسنيم نوشيدی و از مآء معين سيراب گشتی. قريحه ات همدم هاتف الهام شد و درّ اسرار معانی بسفت.

بايد شب و روز همّت نمائی که اين معين تابع عين فوّاره گردد و اين نهر صغير بحر عظيم شود تا در اين گلشن الهی چون بلبل معنوی بگلبانگ ملکوتی بيان مقامات معنوی نمائی و اسرار توحيد درس و سبق دهی و در دبستان عرفان حقيقت تبيان بيان کنی. هر تلميذ را استاد عزيز نمائی و هر رضيع را از لبن لذيذ بپرورانی طفلان ناسوتی را جوانان لاهوتی کنی. و کودکان پارسی را نورسيدگان ملکوتی فرمائی و زبان بفيض رحمان چنان بگشائی که از بدائع الحان اهل ملاء اعلی را بخروشانی. هذا هو الفضل العظيم. هذا هو الفوز المبين و عليک التّحية و الثّناء . ع ع