هُواللّه

ای ياران عبدالبهاء. ¹ در بين افواج امواج در محيط اعظم در وقت طوفان نامه ياران خواندم. چون موج محبّت لِلِّه و فی اللّه اوج گرفت بتحرير جواب پرداختم تا بدانيد که نامه شما چه تأثيری نمود. مدتی بود که در امريک در محافل و کنائس دور و نزديک آهنگ خوشی بلند بود يکی نعره يا بهاءالابهی ميزد يکی فرياد يا علی الاعلی بلند مينمود در هر شهر ولوله و غلغله و در ارکان عالم امکان اهتزاز و زلزله بود ايّامی چنين در سبيل نور مبين بگذشت بيگانه و آشنا حيران بودند که اين چه طوفانی است شبهه ئی نيست که پايان اين طوفان طراوت و لطافت بوستان و گلستان است البته گريه ابر بهاری خنده چمن گردد و باران و بوران را نهايت سبزی و خرّمی کوه و بيابان حال الحمدللّه در شدّت طوفان کوه و بيابان امريکا پر گل و ريحان گرديد.

البتّه نفحات معطره از اين کشور بسائر اقاليم منتشر گردد. ياران ايران فی الحقيقه هر بلائی تحمّل نمودند هر دم جام پر زهری چشيدند و ساغر فدا در نهايت سرور نوشيدند. گهی در زير زنجير بودند و گهی در تهديد شمشير مؤمن ممتحنند و ثابت و مؤتمنند. هر يکی سراجی است و هر نفسی نفيس در نهايت ابتهاج در اين ايّام در کشور باختر اختر خاور تأييدی جديد فرمود. ياران معدودی بقوّه انجذاب دوستان ايران ديده شد. اميد چنان که آن جانفشانی و انجذاب وجدانی و شعله دل و جانی در اقليم غرب نيز جلوه نمايد تا خاور و باختر هر دو هم آغوش گردند و پر جوش و خروش شوند و نورانيّت الهی آفاق را روشن و منور نمايد. جميع دوستانرا فرداً فرداً دست در آغوش نموده از قبل من مصافحه بفرمائيد . و عليکم البهآء الابهی. ع ع