هُواللّه

ای يار مهربان ¹ نامه های متعدد از شما رسيد و از شدت انقلاب بقعه مبارکه فرصت جواب نگرديد فوراً مکاتيب در محل محفوظی مستور شد. حال باوجود انقلاب مختصری تحرير ميگردد تا بدانی که دمی بی ياد تو نمانم و نفسی بی ذکرتو بر نيارم دائماً بدرگاه احديت عجز و نياز آرم و طلب تأييد و توفيق نمايم. از قرار معلوم بيخردان يارانرا ملامت کنند و شماتت نمايند که حامی استبدادند و فدائی استقلال.

سبحان اللّه هنوز اين بيخردان متنبّه نشده اند که بهائيان بامور سياسيّه تعلّقی ندارند. نه مربوط بحکم مشروطند و نه در آمال استقلال. و در حق کل طوائف و آراء مختلفه دعا نمايند و خير خواهند. با حزبی حربی ندارند و با قومی لومی نخواهند. مقصدشان صلح اهل عالم است نه جنگ و محبت بين جمع است نه کلفت. مأمور باطاعت حکومتند و خيرخواهی جميع ملوک و مملوک کسی را که چنين مقصد جليل در دل خود را باين امور جزئيّه نيالايد. کسی که صلح عمومی جويد و خدمت بعالم انسانی کند در جدال و نزاع اقليم مداخله ننمايد و آنکه در احياء کشوری کوشد در شئون مزرعه ئی با دهقان و روستا نستيزد. چون کشور آباد گردد هر مزرعه نيز احيا شود و هر مطموری معمور گردد. حال ما را مقصد جليلی در پيش و مراد عظيمی در دل وآن اينکه آفاق بنور وفاق روشن شود و شرق و غرب مانند دو دلبر دست در آغوش يکديگر نمايند باوجود اين مقصد چگونه مداخله در نزاع و جدال ميانه دو حزب اصغر نمائيم. خير خواه هر دو طرفيم و هر دو را بالفت رهبر تا انشاءاللّه دولت و ملّت مانند شير وشکر با يکديگر آميخته گردند و تا چنين نشود فلاح و نجاح رخ نگشايد بلکه جميع زحمات هدر رود. و عليک البهآء الابهی. ع ع