هو الأبهی

ای مهدی، مهد آسايش آراسته و شهد معانی از فم روحانی ريزش می‌نمايد. بزم رنگين است و کأس پر انگبين، ساقی دلبر شيرين است و شاهد نور مبين. فيض ملکوت ابهی دمادم است و مدد جنود ملأ اعلی دمبدم، يوم عبوديّت است و تخلّق باخلاق رحمانيّت، هنگام جذب و شور است نه سُستی و فتور، دم حشر و نشور است نه روز رخاوت و قصور. الحمد للّه احبّای آنسامان سرمست جام سرشارند و محظوظ در مشاهده انوار. بنار موقده محبّت جمال قدم افروخته‌ اند و بر شمع عشق چون پروانه بال و پر سوخته ربّ زدهم احتراقاً و اشواقاً و اشراقاً انّک انت الکريم ع ع