هو الأبهی

ای ناظر بملکوت تقديس الهی، در اين فصل تابستان در ماه حزيران در بعد از ظهر که حرارتش چون نيران اين عبد در اين محلّ گرم که تحمّل نتوان نمود بياد احبّای الهی خوش و مسرور و مستبشرم که ابداً حرارت هواء را تأثيری نه و شدّت گرما را حکمی نيست بلکه نيران حديقه جنانست و طراوت و شدّت لطافت بی‌پايان و قلم برداشته و بذکر آن مشتاق جمال رحمن پرداخته که بلکه از اثر اين کلک و مداد نفحه خوشی بمشام فؤاد اهل وداد رسد و قلوب و صدور بذکر الهی منبسط و منشرح گردد. ای بنده صادق جمال ابهی در ظلّ سدره عنايت آرميده‌ ئی و ای تشنه سلسبيل عطا در شاطی بحر عذب فرات رسيده‌ ئی و ای مشتاق ديدار جمال کبرياء در ملکوت ابهی موعودی و ای ناظر الی اللّه بموهبت کبری مبشری و البهاء عليک ع ع

جناب اخوی آقا حسن عليه بهاء اللّه الأبهی را از قبل اين عبد بابدع اذکار تکبير اعظم اعلی ابلاغ فرمائيد و همچنين سائر منتسبين و اقربا را