هو اللّه

ای دو يار محترم، هر چند احبّای سر چاه در سبيل دلبر مهربان و آن مه تابان صدمات و بلايای بی‌ پايان ديدند. ولی در حلقه عاشقان چنان برافروختند و پرده دريدند که محلّ تحسين ملأ اعلی گشتند. سر چاه اوج ماه شد اگر ويران و ياران بی سر و سامان شدند اين ويرانی آباديست و اين پريشانی پناه الهی عنقريب ملاحظه خواهد شد که آن مطموری چه معموری در پی داشت و آن خرابی چگونه سبب آبادی گشت. آن جفا باعث چه وفا شد و آن دُرد مورث چه صفا گشت هميشه چنين بود و چنين خواهد بود. بنای عتيق تا ويران نگردد قصر مشيد نشود و درختان تا عريان نگردند بر و شکوفه برنيارند جامه کهنه تا دريده نگردد خلعت جديد در بر نشود هر چند بظاهر بلا بود ولی بحقيقت ولا و جام عطا و سبب قُربيّت بدرگاه کبريا و دخول در ملأ اعلی و فوز بمشهد لقا و تشرّف بمحفل تجلّی جمال ابهی و عليکما التّحيّة و الثّناء ع ع