هو اللّه

ای سرمست پيمانه پيمان، نوع انسان در اين جهان کلّاً و طرّاً باديه پيمايند و بی‌ بن و بی‌ بنيان زيرا بنياد هستی در اين خاکدان بر نيستی و پستی نهاده چگونه قرار يابد و استقرار جويد در قرآن علی شفا جرف هار ‌می‌ فرمايد. چگونه اين بنيان را بنيادی ماند هيهات هيهات و تبنون بکلّ ريع آية تعبثون و تتّخذونها مصانع لعلّکم تخلدون. يعنی بر هر بلندی بنيانی بلند ‌می‌ نمائيد و از برای خود کوشک و مينوئی قرار دهيد که شايد پاينده بمانيد

ملاحظه فرما که مينو و ايوان پيشينيان چگونه ويران گرديد و مانند سراب بيابان مفقود و معدوم و پنهان شد. پس بايد بنياد را بر صخره گذارد و اساس را محکم کرد تا بنيان بپايان باقی و برقرار گردد. و اين واضح و آشکار است که اين جهان بنگاه ديوانست و اساسش بغايت سُست. البتّه اهل دانش و هوش دل بآب و گل ندهند بلکه تأسيس قصر مشيد کنند و رجل رشيد جويند و برکن شديد پناه برند. آن يار مهربان بايد چنان شعله‌ ئی زند که حرارتش آنصفحات را جبال فاران کند و فوران آتش عشق بعنان آسمان رسد

الهی و رجائی ايّد عبدک هذا و شيّده حتّی يقوم علی تبليغ امرک و اعلآء ذکرک و ايقاد نار محبتّک و نشر انفاس طيب معرفتک فی تلک الجهات الشّاسعة الأرجآء. ربّ ربّ نحن ضعفآء و انت القويّ المتين و نحن فقرآء و انت الکنز العظيم. و نحن اذلّآء و انت العزيز القدير ايّدنا علی خدمتک و وفّقنا علی عبوديّتک و اجعلنا من عبادک الصّالحين و اوقد فی افئدتنا نيران الوجد و الأشواق فی سبيل نيّر الآفاق شوقاً اليک و توقاً الی باب احديّتک انّک انت الکريم العزيز الوهّاب ع ع