هو اللّه

ای يار قديم، آنچه بجناب حيدر قبل علی مرقوم نموده بوديد معلوم و مفهوم شد و ايشان همواره بذکر شما مشغولند و بياد شما مأنوس. در آستان مقدّس بکرّات بياد شما افتادند و طلب مدد و فيض عنايت نمودند. من نيز در اين عمل مبرور شريک و سهيم ايشانم و اميدوارم که از هر جهت تأييدات حضرت احديّت احاطه نمايد. در اين ايّام چون نفحه عذاب بآن اقاليم مرور نمود اسباب مشقّتی از برای آنجناب حاصل شد. ولکن موقّتست ملال نياريد و کلال حاصل ننمائيد من بعد بهتر گردد و اسباب روح و ريحان حاصل شود سبحان اللّه در قرآن ميفرمايد. و لقد اخذناهم بالعذاب الأدنی دون العذاب الأکبر لعلّهم يرجعون. با وجود اين اين قوم پرلوم را اسباب تنبّه باعث ازدياد غفلت گردد مانند طفلانند که تحريک مهد سبب استغراق در خوابست. يعنی تحريک که سبب ايقاظست مورث ازدياد نوم شود دعهم يخوضوا و يلعبوا حتّی يرجعوا الی الدّرکات السّفلی. باری احبّای الهی بايد کلّ در اين موارد بنهايت ثبوت و استقامت قيام نمايند و مطمئن بحفظ و حمايت حقّ باشند ابداً اضطرا بی‌ حاصل ننمايند. اين امراض مانند سپاه و لشکر است اگر در مقابل عساکر مهاجمه انسان اندک اضطرابی بنمايد شبهه‌ ئی نيست که مستولی گردند و در ميدان تالان و تاراج نمايند. ولکن اگر انسان ببسالت و شجاعتی خارق العاده مقابلی عساکر جرّاره نمايد دشمن هر چند قوی و جسور باشد در ميدان حرب مقاومت نتواند فرار اختيار کند. حال احبّای الهی نيز در چنين موارد يعنی هجوم مرض وباء بايد در نهايت سکون و وقار و اطمينان و قوّت قلب حرکت نمايند و جميع ياران الهی را تحيّت مشتاقانه برسان ع ع