هو اللّه

ای باربد الهی، هر چند سلف در فنّ موسيقی مهارتی نمودند و الحانی بديعه بسرودند شهير آفاق گشتند و سرور عشّاق ابيات عاشقانه بالحان بيات بنواختند و در انجمن عالم نوائی بلند نمودند در صحرای فراق بآهنگ حجاز ولوله در عراق انداختند. ولی نغمه الهی را تأثيری ديگر و آهنگ آسمانی را جذب و ولهی ديگر. در اين عصر طيور انس در حدائق قدس بايد آواز و شهنازی بلند کنند که مرغان چمن را بوجد و پرواز آرند و در اين جشن الهی و بزم ربّانی چنان عود و رودی بسرود آرند و چنگ و چغانه بنوازند که شرق و غرب را سرور و شادمانی دهند و حبور و کامرانی بخشند. حال تو آهنگ آن چنگ را بلند کن و سرود آن عود بزن که باربد را جان بکالبد دهی و رودکی را آسودگی بخشی فارياب را بی‌تاب کنی و ابن سينا را بسينای الهی دلالت نمائی و عليک التّحيّة و الثنّآء ع ع