اللّه ابهی

ای فائزه ، مدّتيست بشما مکاتبه ننموده‌ام و سبب اينکه از دل و جان نداء يا عبدالبهاء برنداشتی و بعبوديّت من بآستان جمال قدم زبان نگشودی اگر جواب از من طلبی فرياد يا عبدالبهاء بلند کن اگر سرور قلب من جوئی بندگی من را بساحت اقدس ذکر کن چه که در اين آرزوی دل است و راحت جان و منتهای آمال اين بی سر و سامان. سلطنت دو کون را بعبوديّتش تبديل ننمايم و خداوندی دو سرا را به بندگيش مبادله نکنم اگر رضايت و قُربيّت و مسرّت اين عبد ميطلبی دهان بعبوديّت من بعتبه ساميه بگشا و الّا هيچ نعتی و وصفی و ستايشی و مدحی و حمدی در اين بساط رونق ندارد. هيچوقت فراموش نشده و نخواهی شد مطمئن باش از حقّ ميطلبم که بآنچه رضای اين عبد است در جميع مراتب موفّق شوی. و انّ رضائی هو خير لک عن کلّ ما فی الوجود و البهاء عليک و علی بعلک و علی اخيک و علی جميع الاماء الموقنات ع ع