اللّه ابهی

ای شاخ پُر بار آن شجره محبّت اللّه، پدر بزرگوارت رخُی داشت چون شمع افروخته و قلبی داشت بآتش عشق سوخته و چشمی داشت از غير حقّ دوخته و حلاوتی داشت از شکرستان الهی اندوخته و نطقی داشت از دبستان معنوی آموخته. پس افروخته و سوخته و اندوخته و آموخته بميدان فدا در سبيل جمال ابهی شتافت و جان باخت و بتاخت تا عَلَم در ملکوت ابهی افراخت. تو که يادگار آن بزرگواری بايد پی او گيری و بِرَوِش و سيرت او حرکت نمائی تا آيت رحمت شوی و نهايت عنايت بينی و البهاء عليک و علی کلّ ثابت علی الميثاق ع ع