هُوالأبهی

ای شاعر يگانه، قصيده غرّائی چون فريده نوراء در ذکر عبوديّت اين عبد بهآء بدرگاه کبرياء انشاء نما تا از حلاوتش کامم شيرين گردد و مذاقم شکرين جميع اوصاف اوّلين و آخرين را اگر در حقّ ذرّه‌ ئی از خاک آستانش نمائی مقبول و محبوب چه که باو منسوب. ولی اين عبد را وصفی جز وصف عبوديّت محضه و رقّيّت صرفه در کام شيرين نه تا توانی فرياد بر آور ای عبد بهآء، ای بنده جمال ابهی، ای تراب آستانش، ای خاک درگاهش، تا از اينجا متتابع جواب بلی بگوش جان بشنوی شما هنوز نگفته من بلی ميگويم بلی ثمّ بلی ع ع