هُوالأبهی

ای متحمّل بلايا و مشقّات و رزايا در سبيل جمال ابهی روحی لأحبّائه الّذين ذاقوا حلاوة البلاء و سرعوا الی مشهد الفدا فدا. شکر کن جمال قيّوم را که بدرقه عنايتش و فضل احديتّش رسيد و شامل شد که در سبيل محبّتش جام بلا نوشيدی و زهر جفا چشيدی در آتش ظلم و عدوان چون گل و ريحان شکفتی و از شدّة جور ستمکاران نياشفتی سمّ نقيع در سبيل عشق يار بديع شهد فائقست و تلخی زهر هلاهل شيرينتر از سلسبيل سائل نقمت اعدا در راه حقّ نعمت دوستانست و زحمت ظالمان رحمت بی پايان چه که ايّام در گذر است و حيات بی تحمّل بلايا و رزايا فی سبيل اللّه بی فائده و ثمر. در عاقبت ايّام چون تأمّل نمايد و ملاحظه کند که اوقات در ميان شدائد و مصائب فی حبّ اللّه منتهی شد بهتر است و يا آنکه مشاهده کند که در بالين راحت گذرانده چون هر دو گذشته است اوّل گوارا تر بلکه ثمر شجر حيات روح پرور باشد و ثانی لم يکن شيئاً مذکورا بلکه باعث اسف و حسرت گردد پس حمد کن خدا را که باين موهبت که اعظم آمال مقرّبين است فائز شدی گر درّ عطا بخشد اينک صدفش دلها ور تير بلا آيد اينک هدفش جانها اخوی آقا حسين را از قبل گمگشته باديه محبّت اللّه تبليغ ابدع ابهی برسانيد و الرّوح و البهاء عليک و علی احبّاء اللّه ع ع