هُوالأبهی

ای ورقه مبارکه، آن فرع رفيع بافق علّيّين صعود فرمود و آن نجم منير در فلک اثير طلوع نمود آن مرغ سحر در گلشن الهی آغاز نغمه جانپرور کرد و آن نهر اکرم ببحر اعظم رجوع نمود پس محزون مباش مغموم مباش رخ را مخراش بتسلّی الهی متسلّی باش ذروه ملکوت محلّ اجتماعست ظلّ حضرت ربّ ودود موقع ملاقات آن ملاقات ابديست و آن اجتماع سرمدی و آن عيش و عشرت دائمی عنقريب جميع در آن صومعه الهيّه جمع گرديم و کلّ در آن جهان وسيع بال و پرَ گشائيم يومئذ يفرح الثّابتون و يصرح المتزلزلون وجوه يومئذ تستبشر و وجوه يومئذ تغبّر ترهقها قترة الحرمان بقلوب مستنفر و البهاء عليک ع ع