هُوالأبهی

يابن من قطع القفار و خاض البحار و طوی المهاوی و صعد الجبال فی سبيل اللّه، شکر کن جمال قدم و اسم اعظم را که از نسل نفسی هستی که مدّت حيات خويش را در نشر الواح الهی صرف نموده بسا شبها تا صبح در باديه پيمائی بود و بسا روزها تا شام در طيّ صحاری و براری اين موهبت اگر چه الآن نظر بعدم سعت امکان و قلّت استعداد زمان مخفی و مستور است لکن عنقريب اين شاهد دلربا پرده اندازد و جمال و کمال او در عرصه وجود مشهود گردد آنوقت واضح شود که اين موهبت چه عنايتی بود و اين فضل و جود چه رحمتی باری در جميع اوقات در نظر بودی و خواهی بود و البهاء عليک و علی ابيک و امّک عبدالبها ع