هُواللّه

ای دو فدائی جمال مبارک، حقّا که در درگاه احديّت قابليد و فائق خادميد و موافق در محبّت و خدمت و عبوديّت ربّ الملکوت تحمّل هر جفائی نموديد و صبر بر هر بلائی کرديد. هر زهری چشيديد و هر دُردی کشيديد. ملامت ديديد. شماتت شنيديد. مبغوض جاهلان گرديديد و مغضوب بيخردان شديد. امّا ممنوعيّت از حمّام سبب محفوظيّت از نار حميم شد و مصونيّت از عذاب جحيم. نادانان اگر راه حمّام بستند الحمدللّه چشمه هذا مغتسل بارد و شراب جوشيد و مانند ايّوب از هر مرض و عيوب مبرّی گرديديد در آن چشمه شست و شو بايد تا از آن ماء طهور لطافت موفور حاصل گردد.

باری يا لَيْتَنيْ کُنتُ مَعَکُم فَاَفوُزُ فَوْزاً عَظيما و اين را بدانيد که اين شماتت و ملامت عزّت ابديّه است و اين زحمت و اذيّت راحت سرمديّه. چه بسيار از بزرگان که ايّام خويش را بعزّت دنيوی گذراندند و کلمه‌ ئی شماتت نشنيدند بلکه السن شعرا بمدح و ستايش آنان قصائدی انشا نمود و آن قصائد ورد زبان هر شارد و وارد. حال اثری از آن باقی نه. نه نام و نشانی و نه عزّت و اعتباری امّا نفوسيکه در سبيل الهی هدف سهام ملامت شدند و مورد سنان شماتت گشتند و در هر دمی سمّی چشيدند، حال ملاحظه نما که در ملأ اعلی چه خبر است و از آن گذشته در عالم ادنی نيز جميع السن بمدح و ستايش آنان مشغول و محامد و نعوت آنان در معابد عظيمه بصوت بلند مسموع. اينست معنی آيه مبارکه که ميفرمايد و اجَعَل لی لسانَ صدقٍ فی الأخرين و عليکما التّحيّة و الثّنآء ع ع