هُواللّه

ای شاعر ماهر، اشعار بمثابه لئالی پرتو نثار بود و نتيجه قريحه آن يار وفادار قرائت شد و سبب بشاشت گشت. از حقّ ميطلبم لسان بليغی بگشائی و نطق فصيحی بنمائی و در محامد و نعوت الهيّه و تسبيح و تقديس عتبه رحمانيّه داد سخن بدهی و از قيود اين جهان پر محن برهی، آزاد شوی و پاک نهاد، روشن شوی و گلشن. تا باغبان احديّت در خيابان خاطرت بطرّاحی گلهای معانی پردازد و حدائق قصائد و اشعار شعرای سابق را طراوت و جلوه‌ ئی نمايد و عليک التّحيّة و الثّنآء ع ع