هُواللّه

ای فائزه ای راضيه، از قرار معلوم محقّق و مثبوت گرديد که در نزول بلا و شدّت اذيّت و جفا و ضرب چماق اعداء و تازيانه اهل بغضاء صبوری و حمول و غيوری و شکور. پس حال در سبيل الهی از هر جهت امتحان ديدی و ثابت و راسخ ماندی و اين مشقّت و محنت سبب قُربيّت درگاه الهی گرديد. لهذا بخطّ خود بتو نامه نگارم شکر کن خدا را که چنين ضربی شديد يافتی و بچنين بلائی جديد افتادی و در کمال استقامت چوب و چماق و گرز و دگنگ را مقاومت نمودی. اين چوب نبود، توپ نبود، آشوب نبود، رحمت بود، عنايت بود، موهبت بود. زيرا در سبيل حضرت احديّت بود. راه حقّ را از اين جام سرشار بسيار بايد سرمست شد، قدح بدست گشت می پرست شد. از باده انگوری هر گور خری نشئه يابد ولی اگر نفسی از اين صهبای وفا خوشی و شادمانی يابد کاری کرده است. جناب آقا سيّد صادق را تحيّت اين مشتاق ابلاغ دار. اگر وقتی از اين جام نصيب يابد از حالا نوش جان باد و البهآء عليک ع ع