هُواللّه

ای متضرّعان بملکوت ابهی، يد عنايت تاج گران گوهری بر سر آن ياران نهاده که دُرِّ آبدارش گوهر يگانه ميثاقست که آفاق از آن روشن است و کيهان از فيض چون بارانش گلزار و گلشن. پس شب و روز بجان و دل بکوشيد که بمقابل اين فيض که چون سيل روان در فيضانست بخدمت آستان مقدّس مؤيّد و بعبوديّت حضرت رحمانيّت چون عبدالبهاء موفّق گرديد تا مظهر وَلَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزَيْدَنَّکمُ شويد انّ هذا هو الفضل العظيم و الفوز المبين ع ع