هُواللّه

يا من تشبّث بذيل الميثاق، غزل پر حلاوت قرائت گرديد در نهايت بلاغت است قريحه انسان بمثابه ارض طيّبه است که در باطن طبقاتش آب خوشگوار موجود و در عروقش مياه عذبه سلسبيل جاری و ساری هر چه بکاوی و حفر نمائی بيشتر و لطيفتر و گواراتر نبعان نمايد و اين نقر و حفر و کاوش عبارت از کوشش و مداومت در تنظيم اشعاری چون درّ نظيم است. لهذا در وقت راحت فکر هر دم بمحامد و نعوت حضرت مقصود مشغول شو تا ماء معين و تسنيم و سلسبيل از قريحه جاری گردد ع ع