هُو اللّه

ای امة اللّه النّاطقه، جوهر محامد و نعوت و ستايش بهر اين عبد بيان عبوديّت بآستان مقدّس است. اگر عبدالبها را عبوديّت محضه چنانکه بايد و شايد حاصل گردد اين تاج مباهاتست و اعظم آيات و ارفع رايات و سفينه نجات پس اگر قريحه الهام صريحه داری و طبع روانی نطق را باين حقائق و معانی بگشا و داد سخن ده. من بنده بهاء هستم و تو کنيز بها من تو را بانتساب بآن آستان بستايم و تو مرا بعبوديّت آن عتبه ستايش نما تا جان تو و من هر دو خوش شود و مانند گلشن الهی لطافت و طراوت بيفزايد و عليک التحيّة و الثّنآء ع‌ع