هُو الأبهی

ای امة الله، نامه‌ ات در اين مقام وارد و ملاحظه گرديد. تبتّل و تضرّع بود و توجّه و تذکّر. اليوم عظَمای رجال غافل و تو آگاه و علمای اقوام و ملل کور و تو بينا و با انتباه. اقويا اضعف ضعفا گشتند و توانان ناتوان شدند و اماء رحمن مرد ميدان. اين چه فضل است و اين چه احسان و اين چه لطف است و اين چه احسان منّت حيّ قيّومی را سزاست که نساء را باقبال فخر رجال فرمود و اماء را بقوّت ايمان غالب بر ابطال ميدان. نطقی فصيح بخشيد و بيانی بليغ قلبی روشن عطا فرمود و صدری ملهم. جانی پر بشارت داد و وجدانی در نهايت لطافت و نورانيّت له الفضل و له الجود و له الاحسان علی کلّ موجود ع‌ع

امة اللّه زهرا و امة اللّه فاطمه و امة اللّه راضيه را تکبير ابدع ابهی ابلاغ داريد و همچنين جناب سليل علی اکبر را جناب آقا محمّد را از قبل اين عبد نهايت اشتياق ابلاغ داريد بگوئيد غم مخور محزون مباش جمال قدم روحی لاحبّائه الفدا را از وطن و شهرها اخراج نمودند اگر من و شما را نيز اخراج نمايند ضرری ندارد تأسّی بحضرت مقصود نموديم و از کأس بلای او چشيديم و البهآء عليه ع‌ع