هُو الأبهی

ای پروردگار آمرزگار در اين کور اعظمت چه خوان نعمتی بگستردی و چه ابواب رحمتی بگشادی و چه فضل و موهبتی بنمودی که هر ذليلی را بر سرير عزّت نشاندی و هر فقيريرا بگنج روان دلالت فرمودی هر لب تشنه‌ ئی را در بحر بی‌ پايان افکندی و هر افسرده‌ ئی را بنار محبّتت افروختی زنگی را رخی پر آب و رنگ عنايت نمودی سياهی را روشنی ماه دادی کنيزی را بين امآء موقنات شيرين نمودی تلخی را انگبين کردی ظلمتی را نورانی نمودی خاريرا گلزار کردی اسيريرا بانوی هر امير نمودی. پس ای يار مهربان اين کنيز را در ملکوت رحمتت نورانگيز کن و اين امه‌اترا در جوار موهبتت منزل و مأوی بخش غبطه پرده نشينان سراپرده عزّت کن و محسود بانوهای قباب سلطنت و البهآء عليها ع‌ع