هُو الأبهی

ايّتها الورقة الطّيّبة النّاطقة بذکر اللّه، آنچه از حنجره روحانی آن طير گلشن انجذاب ظاهر بسمع قبول واصل و در حرم عزّ تقديس بالحان بديع تلاوت شد. عبرات از چشمان جاری گشت و زفرات از قلوب بلند شد. آتشی بدل و جان سکّان حرم رحمن افکند و شعله‌ ئی بفؤاد و اکباد طائران هوای يزدان انداخت. آه و فغان بلند شد و ناله و حنين برافراخته گشت ارکان وجود متزلزل شد و کينونت شهود مضطرب گشت. چه که حکايت مصيبت عظمی نمود و شکايت از رزيّه کبری کرد. ای ورقه ناطقه لسانرا بستايش پروردگار بی‌نياز بگشا که در اين رياض احديّه محشور شدی و بذکر مالک بريّه ناطق گشتی و در اين فردوس اعظم جذب و شوق و وله و انجذاب داخل شدی و البهآء عليک و علی اخويک الّذين انفقا حياتهما فی اعلاء کلمة اللّه ع‌ع