هُو الأبهی

ای ورقه منجذبه روحانيّه، چون بلبل گلشن ملکوت اعلی بستايش جمال ابهی نطق بگشا و ترتيل آيات توحيد نما و چون ورقاء حديقه وفا آغاز نغمه و آواز کن و تغريد بر شاخسار تفريد نما. وقت آهنگ ملکوتيست و زمان بانگ عبوديّت آستان مقدّس حضرت ابهاست چرا ساکتی و صامت نعره بزن فرياد برآر نغمه بخوان زخمه باوتار زن آهنگ ستايش جمال قديم بلند کن و فرياد عبوديّت عبدالبهآء برآر. جانها را زنده کن دلها را تر و تازه نما چشم ثابتان را روشن کن جان ناقضان را گلخن نما. جميع اماء را بشور و وله آر و کلّ ورقات را بوجد و طرب انداز تا از الطاف جمال قدم بسرور و حبور آيند و مظهر الطاف مجلّی طور گردند ع‌ع