هُو الأبهی

ای امة الله، نامه‌ات در اين مقام وارد و ملاحظه گرديد تبتّل و تضرّع بود و توجّه و تذکّر اليوم. عظمای رجال غافل و تو آگاه و علمای اقوام و ملل کور و تو بينا و با انتباه اقويا اضعف ضعفا گشتند و توانايان نا توان شدند و امآء رحمن مرد ميدان. اين چه فضل است و اين چه احسان منّت حيّ قيّوم را سزا است که نساء را باقبال فخر رجال فرمود و امآء را بقوّت ايمان غالب بر ابطال ميدان. نطقی فصيح بخشيد و بيانی بليغ قلبی روشن عطا فرمود و صدری ملهم. جانی پر بشارت داد و وجدانی در نهايت لطافت و نورانيّت له الفضل و له الجود له الاحسان علی کلّ موجود. امة اللّه زهرا و امة اللّه فاطمه و امة اللّه راضيه را تکبير ابدع ابهی ابلاغ داريد و همچنين جناب سليل علی اکبر و جناب آقا محمّد را از قِبَل اين عبد نهايت اشتياق ابلاغ داريد. بگوئيد غم مخور محزون مباش جمال قدم روحی لأحبّائه الفدا را از وطن و شهرها اخراج نمودند اگر من و شما را نيز اخراج نمايند ضرری ندارد تأسّی بحضرت مقصود نموديم و از کأس بلای او چشيديم و البهآء عليک ع‌ع