هُو الأبهی

ای دو بنده الهی و ای امآء آستان ربانی، عبدالبهاء را چنان آرزو که بهر يک از احبّای الهی و امآء رحمانی فرداً فرداً نامه‌ ئی مرقوم نمايد. ولی جمال مبارک شاهد حالست که ابداً فرصت نيست و اين قضيّه در اين ايّام ممتنع و محال لهذا جمعاً مکتوبی مرقوم ميشود و مقصد ظهور انعطافات وجدانيّه است و روابط روحانيّه و اين را جمعاً و تفريقاً بنگارش بيان ممکن لهذا بيک نامه اکتفا ميرود و شما نيز بايد قناعت نمائيد. باری در اين ايّام بايد عباد الرّحمن و امآء يزدان برَوش و سلوکی بين خلق محشور شوند که آيات هُدی گردند و بشارات ملأ اعلی شب و روز بکوشند تا از اين جهان و جهانيان بکلّی منقطع گردند در هوای تقديس پرواز کنند و بآواز و آهنگ جديد مقامات توحيد بخوانند و بسرايند. الحمدلله منظور نظر عنايت جمال ابهائيد و ملحوظ عين الطاف حضرت اعلی هر موهبتی از برای شما مقدّر است و هر فضلی ممکن و ميسّر بايد بجان و دل بشتابيد و روح و روان را نثار آن دلبر مهربان کنيد تا خونبهای خويشرا از آن محبوب دلنشين در اعلی علّيّين بيابيد و عليکم و عليکنّ البهآء ع‌ع