هُو اللّه

ای ياران عبدالبهآء، امة اللّه روحانی مکتوبی از لسان شما انشا نموده و ارسال داشته‌ اند مضمون آه و انين است و ناله و حنين شکايت از بُعد و هجرانست و ناله و فغان از شدّت حرمان. اين عبد بمحض تلاوت بدرگاه احديّت لابه و زاری مينمايد که شايد الطاف رحمانی جلوه نمايد و سرور و حبور برای قلوب حاصل گردد. ای ياران الهی مقناطيس فرح آسمانی رضايت جمال الهی است تا توانيد طلب رضا نمائيد و بوفا قيام کنيد. از خدا بخواهيد که اخلاق الهی جلوه‌ ئی در عالم انسانی فرمايد تا جميع آمال ميسّر گردد و نهايت قُربيّت بدرگاه احديّت حاصل شود زيرا بمجرّد اعتراف بوحدانيّت الهيّه مقصود بالتّمام حاصل نشود. وقتی مجمع انسانی معرض فيوضات رحمانی گردد که نصائح الهی در قلوب تأثير کند و هر يک از بندگان حقّ در ميان امم و ملل مانند شمع روشن گردد. اين روشنائی صدق است و انصاف و امانت است و ديانت و وفا است و صفا و انقطاع از ما سوی اللّه و خضوع و خشوع و تذلّل و انکسار و تنبّه و اشتعال و بيان و تبيان بالاختصار جميع فضايل روحانيّه عالم انسانيّت انوار است و صفات بهيميّه از حسد و غضب و حرص و تعلّق باين عالم و سائر شئون عالم حيوان ظلمات فوق ظلمات. حال اگر نفسی بصورت انسانی در آيد ولکن از شئون رحمانی غافل گردد آن نفس بحقيقت از بهائم است بلکه نادانتر از هر حيوان صامت. پس ای ياران الهی نظر باعتراف لسانی ننمائيد بلکه تعمّق و امعان در صفات انسانی نمائيد رائحه طيّبه انقطاع را از هر گياهی استشمام نمائيد آن گل صد برگ رحمانيست و ريحان گلشن ربّانی و الّا هر چند سبز و خرّمست ولی بی‌ نکهت صبحدم چه ثمری و چه اثری و چه نفعی و چه فائده‌ ئی از فضل جمال ابهی اميد چنانست که جميع احبّا باين موهبت کبری موفّق و مؤيّد گردند ع‌ع