هُو الأبهی

ای مبتهله الی اللّه، نسآء در اينعالم هزاران هزار و گذشتگان بيحدّ و شمار کلّ عاقبتشان خسران مبين بوده و هست نه ثمری و نه اثری نه ميوه‌ ئی نه برگی کلّ معدوم صرف و مفقود بحت گشته و خواهند شد. مگر آن جواهر تقديسيکه در فجر ابداع چون ستاره سحری درخشيدند يعنی نسائيکه مطلع آيات وفا بودند و با قلبی پاک و با رخی تابناک توجّه بمظهر لولاک کردند آن نفوس مطالع آيات توحيد شدند و مرکز رايات تمجيد و بانوار حقيقت ساطع گشتند و بنفحات قدس مؤانس جان رايگان در سبيل جانان فدا نمودند و هيکل عنصری را در قربانگاه عشق الهی محو و مضمحل کردند. اگر صفت امآء رحمن جوئی اينست و اگر سِمَت کنيزان مقرّب درگاه کبريا جوئی اينست عليک بها و عليک بها و عليک بها ع‌ع