هُوالأبهی

ای آيت باهره محبّت اللّه، در اين کور اعظم که آفتاب فلک قدم افق عالم را روشن فرمود جمعی پريشان در ظلّ سدره انسان از اثر تربيتش جمع و حشر شدند و بانواع الطاف و اعطاف و احسان و فيوضات پرورش يافته‌اند و مظهر توجّهات رحمانيّه و مطلع انوار موهبت الهيّه شدند که در اين يوم که يوم غيبت است و آن آن حسرت و فرقت پر حرقت بر اعلاء کلمة اللّه قيام نمايند و سيف لسان و تيغ بيان از غلاف و نيام دهان برون کشند و بترويج و نشر نفحات رحمن مشغول گردند و بفيض شامل و خلاق الهيّه جهانرا زنده کنند و بنفحات قدس مشام روحانيانرا مطيّب نمايند و البهآء عليک ع‌ع