هُو اللّه

ای بنده الهی، صدمات شديده ديدی و مشقّات عظيمه کشيدی و بشماتت و ملامت اعدا گرفتار شدی، ملال نياوردی، تحمّل نمودی. حقّا که صبوری و غيوری و شکوری بايد شکرانه نمائی که باين موهبت يگانه مؤيّد شدی. زيرا اين جام سرشار بلا در سبيل بها مخصوص ملأ اعلی است هر حلقی سزاوار آن شراب نه و هر گياهی لائق فيض آن سحاب نيست. در عشق جمال آن گل بلبل معانی را جانفشانی لايق نه جُعل ظلمانی. دلبر آفاق را عاشق صادق آشفته و مشتاق نه هر کاذب بد اخلاق. شمع نورانيرا پروانه رحمانی سرگشته و سرگردان نه خفّاش کور نادان. پس حمد خدا را که باين موهبت موفّق شدی و باين عنايت مؤيّد باز بيشتر جانبازی کن و نغمه سازی نما و بآهنگ و ترانه پرداز تا گوشها همدم راز گردند و بجهان خداوند بی‌ نياز پی برند و عليک التّحيّه و الثّنآء ع‌ع