هُو اللّه

ای بنده بها، از بلايای وارده بدرگاه احديّت شکرانه نما زيرا مصيبت در سبيل حضرت احديّت عين عنايت است و مشقّت صرف موهبت. ايّام حيات مانند سرابست و وجود موجودات موهوم است و بی‌بنياد و معدوم. آنچه هست حقيقت روحانيّه است و هويّت نورانيّه که بقا اندر بقا و صفا اندر صفاست ثابت است و باقی نابت است و کافی مرور دهور رخنه ننمايد و توالی اعصار و قرون فتور نرساند لهذا بايد آن لطيفه ربّانی محفوظ ماند و آن آيت ربّانی مثبوت گردد و از غرائب وقوعات اينست که اعظم وسيلهٔ صون و حمايت اين حقيقت نورانيّت هجوم اعداست و آلام و محن بی‌ منتها. زجاج آن سراج ارياحست و سبب سلامت آن سفينه شدّت امواج لهذا بايد از بلاء ايّوب ممنون شد و از جفای اهل ذنوب بايد خوشنود گشت. زيرا سبب بقا و وسيله کبری و نعمت عظمی و موهبت بی‌منتهاست و عليک البهآء الأبهی ع‌ع