هُو اللّه

ای بندهٔ جمال ابهی، از غربت شکايت نمائی و از کربت و مشقّت ناله و فغان فرمائی حقّ با شماست فی الحقيقه بسيار گرانست و تحمّل گداز ولی هر چه هست اين غربت در سبيل حضرت احديّتست و اين مشقّت در محبّت حضرت رحمانيّت. لهذا اين آوارگی سرور آزادگيست و اين بيسر و سامانی نهايت کامرانی و شادمانی. ايّام در هر صورت باتمام رسد و از برای هر آغازی عاقبت و انجامی و چون بساط حيات منطوی شود گذشته چه تلخ و چه شيرين ولی آنان که سرمست جام غرور بودند بقبر مطمور شتافتند و نفوسی که در سبيل الهی اسير بلاء موفور بودند نافه اسرار بر جهان و جهانيان نثار فرمايند. پس تو از بلا و محن ممتحن مشو و مانند گل در اين چمن شکفته باش تا فرح روحانی يابی و مسرّت وجدانی جوئی و عليک التّحيّة و الثّنآء ع‌ع