هُو الأبهی

ای دو بنده درگاه الهی، هر چند بجسم در محضر روحانيان حاضر نيستيد و در محفل ربّانيان جالس نه ولی قسم باسم اعظم که کلّ دوستان در شبستان دل و جان با رخی چون بدر تابان در جلوه. چه که حقيقت شاخصه بصورت اصليّه و سيرت روحيّه و کمالات ايمانيّه و نعوت عرفانيّه در خلوتخانه قلوب در جلوه و ظهور است. پس مستبشر باشيد و مبتهج که در اين کور رفيع بچنين فيض بديع موفّق گشتيد و بشکرانه اين نعمت عظمی ثابت بر عهد و پيمان جمال ابهی گرديد و بقوّه الهيّه نفوس ضعيفه را راسخ گردانيد. چه که عنقريب جنود تزلزل هجوم نمايد و اوراق شبهات منتشر گردد و نعاق هر ناعقی بلند شود. يکی حسبنا کتاب اللّه گويد ديگری بتأويل محکمات و ترويج متشابهات پردازد و با نفسی چون ثلج نار موقده قلوب اوليا را خاموش کند و مواثيق عظيمه يوم الست را فراموش کند ع‌ع