هو

ای سرور وفا پرور روحانی و ای مهر جوی کامور رحمانی، ای جای تو خالی ای جای تو خالی. در محفل انسيم در محضر قدسيم هم ساکن فردوسيم ای جای تو خالی ای جای تو خالی. در گلشن اسراريم در گلبن ازهاريم در مکمن انواريم ای جای تو خالی ای جای تو خالی. در خلوتگه رازيم با دلبر دمسازيم با ناز و نيازيم ای جای تو خالی ای جای تو خالی. در جنّت مأوائيم در مسجد اقصائيم در يثرب و بطحائيم ای جای تو خالی ای جای تو خالی. در خلوت لاهوتيم در فسحت ملکوتيم بيزار ز ناسوتيم ای جای تو خالی ای جای تو خالی. در ساحل دريائيم در سينه سينائيم در بقعه حمرائيم ای جای تو خالی ای جای تو خالی. در وادی ايمن پوئيم گلهای چمن بوئيم ديدار قدم جوئيم ای جای تو خالی ای جای تو خالی. در دشت صفائيم سرمست وفائيم فارغ ز جفائيم ای جای تو خالی ای جای تو خالی.

اگر چه مدّتی بود که بواسطهٔ خامه و مداد بياد روی و خوی آن راحت جان و فؤاد نيفتاديم لکن در دل و روح و روان شب و روز بذکر ديدارت و خلق و صفاتت مشغول و از حضرت رحمن در حقّ آن حضرت تمنّای فضل و احسان مينمودم علی الخصوص در ساحتی و حالتی بتحرير اين عريضه پرداختم که حرفی به از کتابی بود و قطره‌ ئی به از دريائی. مقصود اينست چنان گمان مفرمائيد که آنی فارغ از يادم و يا از دام محبّتت آزادم. اسير زنجير محبّت قديم و الفت ديرينم. از فضل و عنايت يزدان پاک چنان اميدوارم که مشام مبارکت همواره بنفحات قدسش معطّر و دماغ جان بعبير عنايتش معنبر باشد تا در اين يوم اعظم بموهبت کلّيه الهيّه که منتهای آمال مقرّبين و کرّوبين است فائز باشيد باقی هميشه در کهف حفظ و حمايت الهيّه محفوظ و مصون مانيد. جناب ناظر عليه بهاء اللّه الأبهی ملاحظه نمايند.