هُو الأبهی

ای سميّ ذبيح الهی، در قرآن عظيم و کتاب مبين و فديناه بذبح عظيم وارد. در اين آيه مبارکه سرّ فدا مشروح و نور هُدی مشهود چه که فدا و هدی توأمند و قربان و ايمان يک بدن در دو پيرهن. تا حقيقت فدا در کينونت وجود تحقّق و ظهور نيابد انوار هُدی از مطلع کبرياء و مشرق او ادنی نتابد. يعنی تا از نار موقده ربّانيّه شئون هالکه کونيّه نسوزد، انوار ملکوت ابهی مشکاة قلب و زجاجه روح را نيفروزد. ”نار عشقی برفروز و جمله هستيها بسوز پس قدم بردار و اندر کوی عشّاقان گذار“ جسم را فدا نمودن آسان. لکن شئون منبعثه از حيّز وجود را که از لوازم ذاتی امکانست فدا نمودن مشکل. باری اميدواريم که ذبيح حقيقی گردی و فدای راه محبوب الهی و البهآء عليک و علی کلّ ثابت راسخ علی عهد اللّه و ميثاقه عبدالبهآء ‌ع